Deel twee van mijn leven

Het is een prachtige zomerdag. Ik zit in de tuin en mijn oog valt op onze passieplant. Ze is een genot voor het oog met haar stralende bloemen. Mijn gedachten gaan terug naar vorig jaar. Ik had net de diagnose borstkanker gekregen. Een lieve vriendin zou de volgende dag trouwen. Ik fietste nog even naar de winkel voor een cadeau. Verpieterd Ik koos voor een passieplant. Er stonden er nog twee. Een mooie en een verlepte. Die mooie was voor het bruidspaar en die andere deed ik mijzelf cadeau. De plant deed mij denken aan mijzelf. Ze zag er verpieterd uit, er zat niets vrolijks aan. Knop noch bloem. Beschermd plekje Ik stelde mij voor hoe de passieplant weer zou gaan bloeien. Ze had een beschermd plekje nodig, met veel zonlicht en goede grond om diep te wortelen. De volgende dag zag ik dat Mark zo’n plekje voor haar had gevonden in onze tuin. Ze tierde nog niet, maar het begin was er. Gemaakt om te bloeien Toen brak de winterperiode aan. Ze was kwetsbaar en had al haar krachten nodig had om overeind te blijven. In het voorjaar raakten haar dunne slierterige takjes in de knoop. Mijn geliefde tuinman zag wat ze nodig had. Hij heeft haar slierten liefdevol ontrafeld en met draden langs de schutting omhoog geleid. Zo kon ze zich goed hechten en doen waarvoor ze gemaakt is: groeien en bloeien. En daar staat ze nu zowaar te schitteren in het zonlicht met haar prachtige witte bloemen met lila/blauwe kroontjes. Wie had dat gedacht?

David ervaart stevige onzekerheden. Hij houdt zijn ogen op God gericht en vindt zijn rust bij Hem. God is Zijn ‘rots’ – vaste grond onder zijn voeten, en zijn ‘veilige vesting’ – een plek waar je niet hoeft te twijfelen of je wel veilig bent. In 2018 krijg ik de diagnose borstkanker. Een spannende periode breekt aan. Vanwege complicaties word ik binnen één week vier keer geopereerd. De nacht na de derde operatie krijgt mijn kamergenote een paniekaanval. Een verpleegster kalmeert haar. ‘Probeer maar even wakker te blijven. Je hebt waarschijnlijk naar gedroomd.’ Onbedoeld ben ik getuige van haar angst. Ik ervaar diepe bewogenheid voor haar en gun haar zo die wonderlijke vrede die ik zelf ervaar. Hoe kan ik haar bemoedigen? Ik ben zo verzwakt, zelfs praten is vermoeiend. Dan krijg ik de spontane gedachte om haar het lied Kom met vrede (2018 Sela Music) te laten horen . Zelf luister ik dag en nacht naar geestelijke muziek. Dit lied heb ik net vandaag gehoord. Ik zet een stapje uit mijn comfortzone en begin voorzichtig een gesprekje. ‘Ik word rustig van geestelijke muziek. Ik heb ook een mooi lied voor jou. Wil je het horen?’ Dat wil ze wel. Ze wordt erdoor geraakt en zegt: ‘Ik heb gezien dat jij die rust hebt. Als ik er zó naar kijk dan vind ik het geloof wel mooi.’ Het is een ‘kippenvelmoment’. Ik verzeker haar ervan dat God haar diezelfde rust wil geven. Dat vindt ze mooi en niet veel later valt ze rustig in slaap. Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen, van Hem blijf ik alles verwachten. – Psalmen 62:6

Boven ons bed hangt een schilderij wat ik jaren geleden wilde kopen. Ik zag het in een catalogus staan maar had er toen geen geld voor. Het herinnert mij eraan dat God het allerbeste met zijn kinderen voorheeft. Hij wil ons overvloedig zegenen, maar vraagt wel gehoorzaamheid. Eind 2006 gaf Mark zijn goedbetaalde baan op voor een theologiestudie in Amerika. We leefden daar zonder inkomen. Onze huisraad en kleding haalden we bij de Free Store van Covenant Seminary. In het begin droegen onze kinderen nog hun kleding uit Nederland. Toen ze eruit groeiden, wilde ik die kleding naar een tweedehands winkel brengen, zoals mijn vriendin Jessie dat deed. Het leverde haar regelmatig een leuk bedrag op. De beste kleding was dus voor de tweedehandswinkel. De rest zou ik bij de Free Store afgeven. Terwijl ik de kleding sorteerde, hoorde ik God fluisteren: ‘Geef je Mij je afdankertjes?’ Het voelde niet goed, ik probeerde het te rationaliseren. Van de opbrengst kon ik schoenen voor de kinderen kopen. Wat was daar mis mee? Jessie deed dat toch ook? De volgende dag sprak God opnieuw: ‘Annemarie, vertrouw je Mij niet? Wie heeft er steeds voor jou gezorgd?’ Diep vanbinnen wist ik wat God van me vroeg. Ik stopte alle kleding in een doos en reed regelrecht naar de Free Store. Ik zei zachtjes: ‘Heer, dit is voor U’. Ik draaide mij om en daar stond het schilderij! Gods cadeau voor mij. Met betraande ogen en een brok in mijn keel verliet ik de Free Store. Hij kende mijn verlangens. Vergis u niet: alleen horen is niet genoeg, u moet wat u gehoord hebt ook doen. – Jakobus 1:22 (NBV)

Zondag doe ik de kindernevendienst. De kinderen zijn de laatste tijd erg onrustig. Dus bid ik: ‘Heer, hoe zal ik het aanpakken? Wat hebben ze nodig? U weet het!’ Op het programma staat de doop van Jezus. In de lesstof worden de kinderen uitgedaagd hun geloof met anderen te delen. Ik twijfel. Kun je Gods liefde niet pas doorgeven als je deze eerst zelf hebt ontvangen? Weten de kinderen diep van binnen dat God onvoorwaardelijk van hen houdt? Mijn twijfel blijft. Dan krijg ik een idee. Ik doe het anders! Die zondag lezen we eerst in Matteüs dat Jezus Gods geliefde Zoon is. Ik sla een brug naar de kinderen. ‘God zegt vandaag hetzelfde tegen jou! Geloof je dat?’ Dan haal ik een rol behangerstape uit mijn tas. Ik maak van tape een lange streep op de grond. Van links naar rechts schrijf ik er gradaties van ‘geliefd zijn’ op. ‘Hoeveel denken jullie dat God van je houdt? Kies een plekje op de liefdeslijn.’ De meeste kinderen staan tussen ‘een beetje geliefd’ en ‘behoorlijk geliefd’. Slechts één kind voelt zich ‘volkomen geliefd’, een ander kind staat helemaal alleen bij ‘ongeliefd’. Pffff… ik bedwing mijn tranen en bid zachtjes: ‘Heer, toon hun uw liefde!’ Ik verzeker de kinderen ervan dat ze niets kunnen doen waardoor God meer of minder van hen zal houden. Hij houdt van hen no matter what ! ‘Dus dan moeten we eigenlijk allemaal bij ‘volkomen geliefd’ gaan staan?’ roept een meisje enthousiast, waarop de hele groep zich naar uiterst links verplaatst. ‘Dank U Heer!’ En uit de hemel klonk een stem: ‘Dit is mijn geliefde Zoon, in Hem vind Ik vreugde.’ – Matteüs 3:17